Araştırmalar, evcil bir hayvan sahiplenmenin ruh sıhhatini olumlu istikamette etkilediğini destekliyor. Uzm. Dr. Ayça Can Uz'un yazısına nazaran, McConnell ve arkadaşlarının son çalışmaları ortaya şunu çıkarmış:
Evcil hayvan sahibi olanlar, olmayanlara nazaran,
– Kendilerine daha çok güveniyor
– Empatikler
– Daha dışa dönükler
– Daha hareketliler
– Daha çok spor yapıyorlar
– Kendilerini daha az yalnız hissediyor
– Korku düzeyleri daha düşük
Yeniden Dr. Ayça Can Uz'un yazısına nazaran bir öbür araştırmada, evcil hayvanlar; toplumsal izolasyon ve reddedilmenin yarattığı olumsuz hislerle başa çıkmada da çok yardımcı.
Hayvanlar, beşerlerle irtibatın yerine büsbütün geçmese de, bilhassa toplumsal taraftan dayanağı az olanlar yahut depresyondaki şahıslar, buna bir tahlil bulana kadar kendilerine bu çeşit bir destekleyici sistem yaratabilir. Örneğin, toplumsal bağlantısı zayıf olan şahıslar için evcil hayvanlar otomatik bir bağlantı anahtarı haline gelebilir. Zira hayvanların kendi ortasında toplumsallaşması, sahiplerinin de toplumsallaşmasına yardımcı olur.
Utangaç bir mizacı olan, sosyalleşmekte zorlanan çocuklar için de evcil hayvanlar bu sorunlarını aşmaları için kıymetli bir anahtar. Başka çocuklarla bağlantı kurmakta zorlanan, oyun kurmak konusunda gereğince teşebbüsçü olmayan çocuk, açık havada evcil hayvanı ile oynarken, öteki çocukların hayvana olan ilgisi sayesinde, doğal bir bağlantı sistemi sahibi olur. Çocuklar, resen ortalarına katılır ve birlikte oyun oynamaya başlarlar.
Evcil hayvan sahibi olmak, birebir vakitte günümüz dünyasının en büyük sıkıntılarından biri olan internet bağımlılığı için de değerli bir engelleyici. Dr. Ayça Can Uz'un tabirlerine nazaran, “ergenlerle yapılan bir araştırmada köpek sahibi olmayan ergenlere nazaran, köpek sahibi olan ergenlerde tüm gün boyunca yapılan fizikî aktivitenin daha fazla olduğu görülmüş”.
Bir öteki kıymetli nokta ise, evcil hayvanlar çocuğun daha paylaşımcı ve yardımsever olmasını sağlıyor. Evcil hayvan sahibi olan çocuklar küme faaliyetlerine, işbirliğine daha açık hale geliyorlar. Evcil bir hayvanın sorumluluğunu alan çocuk; hayvanın beslenmesi, yürüyüşe çıkarılması, tüylerinin bakımı üzere aktiviteleri planlıyor yahut bunun nasıl organize edildiğini, bir rutinde hareket etmeyi öğreniyor. Planlı bir rutinde hareket eden çocuk, yalnızca evcil hayvanının bakımı değil, öteki işlerini de takip etmek konusunda bilinçleniyor.
Tüm bunların ışığında, Psikiyatri Uzmanı Dr. Ayça Can Uz, kelamlarını şöyle tamamlıyor: “Evcil bir hayvan beslemek hem vakit alan hem de para harcatan bir harekettir. Bu manada ebevenylere, sırtlarına binen ekstra yük üzere gelebilir. Fakat bir evcil hayvan çocuğunuzun sorumluluk kazanmasına ve duygusal zekasının gelişimine ömür uzunluğu sürecek bir bağ ile aracı olacaktır. Sevgiyle gelen bu türlü bir yarara değer biçilemez.”
