“Annee… Canım çok sıkılıyor ne yapayım?…” Bu cümle size de tanıdık geldi mi? O halde sizi artık biraz geçmişteki çocukluğa götürelim. Böylelikle günümüzdeki çocukluğun neler kaybettiğini, hangi sorunlarla karşı karşıya kaldığını ve neden canlarının sıkıldığını fark edin.
Geçmişte ömür kaideleri daha güçtü. Tahminen karınlarını sıkıntı doyuruyordu, teknoloji gelişmemişti ve eser çeşitliliği bu kadar çok değildi. Buna karşın bez bebekler, tahtadan yapılmış otomobiller ve birkaç misket o periyodun çocukluğunda eğlenmek ve keyifli olmak için büyük sebepti. Pekala, Çocuklara ne oldu da bu kadar tatminsiz, doyumsuz hatta mutsuz oldular?
Çocuklara memnun olmaları için teknolojinin her türlü nimeti verildi, oyuncakçıda her istedikleri oyuncak; her sene çeşit çeşit kıyafet ve ayakkabı alındı, okul kantininde harcamaları için bol ölçüde harçlıklar verildi. Vakit içerisinde ailenin karar düzeneğinin başına çocuklar yerleştirildi, çocuğun arkadaşıyla yaptığı haklı haksız her arbedede çocuk ismine savunmaya geçildi. Can zahmeti yaşadığı her anda çocuk çabucak ailesi tarafından eğlendirildi. Lakin sonuca baktığımızda çocuklar tekrar mutsuz…
Hazzı erteleme marifeti gelişmemiş çocuklar büyütüyoruz!
Zira çocuklara her istediğini, istediği an vererek onları “hazzı erteleme becerisi”nden yoksun bıraktık. Hazzı ertelemek ya da haz ötelemek demek, gerilim altında yaşabilmek ve bir iş ile meşgul olabilmek demektir. Biz ise sabır ve irade üzere kavramları unutarak yalnızca çocuk memnun olsun diye çocuğumuza mutsuzluk kapılarını açtık.
Mutsuzluk kapısından içeriğe girenlerin başında, günümüz çocuklarının bugünkü oyuncakları olan tablet ve telefonlar oldu. Çocuğun her canı sıkıldığında ya da her sıkıştığımızda, telefonları yahut tabletleri ödül ya da kurtarıcı bir obje görerek çocuklarımızın ellerine tutuşturuverdik. Fakat çocukların aldığı tek şey telefon ve tablet olmadı.
Telefon ve tabletle bir arada çocuklara “Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu, Odaklanma Zahmeti, Öğrenme Bozuklukları, Sosyal/Duygusal Gelişim Geriliği, Çocukluk Depresyonu, Karşı Olma-Karşı Gelme Bozukluğu, Öfke Sorunları, Akademik Muvaffakiyetin Düşmesi, Beyindeki Nöronlarda Yeni Sinaptik Bağ Oluşumun Yavaşlaması, Endişe, Fobi, Obsesyon” üzere birtakım sorunları de vermiş olduk.
Çocukların ekran karşısında maruz kaldıkları süratli geçişler, özel efektler ve grafik patlamaları geçmişte pek rastlanmayan lakin günümüz çocuklarında sıkça rastlanan bu tıp değerli sorunlara yol açtı.
Çocukları tabiattan ve etrafından kopardık
Mutsuzluk kapısından içeri aldığımız öbür bir şey; çocukları tabiattan ve etraftan koparmamız oldu. Çocuk beyninin toplumsal ve duygusal gelişim merkezi, güçlü ve donanımlı olmak için programlanmıştır.
Uzun mühlet meskende vakit geçiren çocuklar; etraftaki yeni uyaranlardan uzak kaldığı için yeni öğrenmeler yapamayarak, zorluklarla karşılaşmadığı için yeni becerilerden eksik kalarak ve yeni arkadaşlar edinmediği için sosyalleşemeyerek bu halin ismine da can ezası deyip mutsuz hissetmeye başladı.
Can külfeti sanıp aslında fazla nimete boğduğumuz ve gerçek dünya dururken sanal alemde yalnız bıraktığımız çocuklarımızın memnunluğu anne babalar olarak bizim atacağımız adımda zımnî.
Umarız duygusal, toplumsal ve ahlak gelişimi olumlu istikamette ilerleyen, akademik başarısı yüksek, sanal alemde değil gerçek hayatta yer edinen musmutlu çocukların yetişmesine vesile olan anne babalar oluruz.
Klinik Psikolog Müjde Yahşi
